Het is alweer een hele tijd geleden sinds mijn laatste blog. In de tussentijd ben ik best wel aan wat blogs begonnen, maar deze heb ik nooit afgemaakt. Zoals mama zei, het is niet alsof er weinig gebeurd is in de tussentijd. Integendeel zelfs. Zo staan er nog beginselen van blogs over de verkiezingen, politiek, avondklokrellen en mijn twijfels over mijn medische transitie. Want, al sinds ik uit de kast ben gekomen, twijfel ik over de hormonale behandeling: testosteron. Ik wist dat hoe ik me toen voelde, moest veranderen. Hoewel ik meer man wilde worden, wilde ik niet volledig man worden. Ik voel me tenslotte non-binair en niet man. In deze blog komen de belangrijkste punten van de afgelopen zes maanden naar voren, waaronder mijn schoolcarrière en twijfels over mijn medische transitie.
Op een gegeven moment heb ik besloten om aan testosteron te beginnen, maar wel met het idee in mijn achterhoofd dat ik mij wel prettig moet blijven voelen in mijn eigen lichaam. Ergens in maart mocht mijn dosis omhoog naar een dosis voor volwassenen. Je hebt dan ongeveer evenveel testosteron in je lichaam als een cisgender man. Ik weet dat ik op het moment dat dr. Klink zei dat de dosis omhoog ging al twijfelde. Als ik me geen man voel, wil ik toch ook niet lichamelijk vergelijkbaar zijn met een man? Ik heb er op dat moment geen aandacht aan geschonken. Twee weken later begon mijn hoofd tegen te sputteren, deze lichamelijke veranderingen gaan te hard. Op het moment dat ik dat doorhad, trok ik aan de bel.
En, veel mensen denken dat een transitie van tevoren uitgestippeld staat. Iemand verandert diens naam, gaat aan hormonen, laat zich twee keer opereren, en that’s it. Klaar. Diegene voelt zich helemaal thuis in hun lichaam, en aan het transgender zijn hoeft nooit meer gedacht te worden. In realiteit is dit niet zo simpel. Twijfels horen bij een transitie, en dat zullen veel trans personen bevestigen. Toch wordt hier niet tot zeer weinig over gesproken. Ik merkte dat dat bij mij voor een mening over mijn eigen twijfels zorgde. Daarom vind ik het belangrijk om hier aan te geven dat twijfels rondom een transitie heel normaal zijn, hoewel dit binnen de trans-community nog wel als een taboe kan worden gezien.
Als ik kijk naar mijn transitie tot nu toe, zit deze vol met twijfels en vraagtekens. Toen ik in eerste instantie uit de kast kwam, werd ik nog gewoon aangesproken met mijn geboortenaam en met zij/haar. Woorden als dochter of zus probeerden we te vermijden, maar dat waren op zich ook wel de veranderingen. Het heeft zeker een aantal maanden geduurd voordat ik ervoor uit durfde te komen om met hij/hem aangesproken te worden. Pas een jaar daarna heb ik mijn naam veranderd naar Kai. Dit heeft tijd nodig gehad, vooral voor mezelf. In juni was ik begonnen met puberteitsremmers om mijn hormoonhuishouding plat te leggen. In augustus begon ik aan de testosteron. En in maart kon de dosis omhoog, waarna ik begon te twijfelen.
Eigenlijk deed ik dat al veel eerder, maar ik denk dat ik hier niet aan toe wilde geven. Twijfel rondom transitie wordt vaak gebruikt door transfobe mensen om ons, de transgender personen, zorg te ontnemen of ons neer te zetten als aandachtszoekers. Daarom wordt dit onderwerp ook weinig besproken, hoewel ik vrijwel zeker ben dat iedereen wel eens twijfelt. Zo doen transgender personen dat ook over stappen in hun transitie.
Ik ben nu in overleg met mijn endocrinoloog overgestapt naar Testavan. (Mocht je niet weten wat een endocrinoloog is, het is een soort hormonendokter.) Ik smeer deze gel elke ochtend op mijn bovenarm en/of schouder. Dit moet dan een aantal minuten opdrogen voordat ik een t-shirt aantrek, zo trekt de gel (en dus de testosteron) mijn huid in.
Hormoonremmer Pamorelin 
Cross-sex hormonen Sustanon 
Cross-sex hormonen Testavan
Ik merk dat ik deze vorm van hormonen veel fijner vind. Mijn hormoonpieken zijn veel minder groot, omdat ik elke dag kleine doseringen gebruik, in plaats van een keer in de twee weken heel veel. Ik ben hierdoor veel stabieler. Ook heb ik veel meer controle over mijn eigen lichaam, wat ik ook erg prettig vind. Voor mij is het dus een hele goeie stap om over te stappen naar een andere soort. Achteraf zou ik het liefst in eerste instantie ook zijn begonnen met deze gel. Hoewel ik nu heel blij ben met alle veranderingen, is mijn lichaam misschien destijds sneller gegaan dan mijn hoofd aankon en wilde.
Ook ben ik in de tussentijd geslaagd voor mijn vwo-diploma. Na zes jaar heel hard werken, ben ik met fantastische cijfers geslaagd. Waar begin dit jaar nog de politieacademie op de planning stond, is hiervoor de Lerarenopleiding Wiskunde in Leeuwarden in de plaats gekomen. Ik ben de selectie van de politie niet doorgekomen, vooral omdat ik emotioneel te instabiel was volgens de psycholoog. Ik ben het hier zelf niet helemaal mee eens, maar ik kan wel snappen waar de twijfel vandaan komt. Volgend jaar mag ik het opnieuw proberen, maar ik zal dat nog niet doen. Ik wil eerst mijn hbo afmaken, en misschien dat ik het daarna ooit nog een keer probeer. Lesgeven is ook iets wat goed bij mij past en waar ik heel veel zin in heb, dus misschien is het ook wel prima zo.
De vroegere ik had problemen gehad met het switchen naar een nieuw plan. Mijn weigering kwam voor mij redelijk onverwachts, hoewel ik het tijdens het online psychologisch gesprek wel aanvoelde komen. Je voert een gesprek met een psycholoog, ongeveer een uur tot anderhalf uur. Daarna doe je een rollenspel, wat ik fantastisch vond om te doen. Met de psycholoog had ik helemaal geen klik, en dat zeg ik dan nog voorzichtig. Ik had na dit gesprek zeker een slecht gevoel, maar na even uitgehuild te hebben, moest ik toch echt door naar het rollenspel. Ik hoopte dat ik bij een goeie prestatie het voordeel van de twijfel zou krijgen, maar dit bleek helaas niet zo te zijn. Binnen een paar dagen ging de knop om, wat wordt mijn nieuwe plan?
Ik had ervoor gekozen om geen plan B te maken. Hoe meer energie ik hierin ging stoppen, hoe minder ik overhield voor plan A. Ik had dus echt geen flauw idee. Na zowel met Charlotte als met mensen van de Mutsaersstichting te hebben gesproken, begon mijn zoektocht. Ik wist dat ik niet naar de universiteit wilde: Te veel theorie en te weinig praktijk. Het werd dus mbo of hbo. Uiteindelijk bedacht ik mij dat ik Maatschappijleer een fantastisch vak vond, misschien kon ik daar wel wat mee. Vanaf hier ging het balletje rollen naar andere vakken, en naar het leraarschap. Ik heb al van jongs af aan gedacht ‘Nee, dat is niks voor mij’. Toch hoor ik het al lang. Mijn juffrouw in de middenbouw zei ooit tegen mij: ‘Jij wordt juf later’. Toen heb ik heel hard ‘nee’ geroepen, maar daar kom ik nu op terug.
Wiskunde heb ik bewust gekozen. Het is een vak waar ik vergeleken met andere leerlingen niet heel veel problemen mee heb. Ik kan de theorie makkelijk toepassen en ik snap wat er gebeurt. Wiskunde wordt gezien als een vak wat je wel kan of niet. Er is niet echt een tussenweg. Daarnaast vinden heel veel mensen het saai. Hier zit voor mij een uitdaging. Het wordt voor mij een taak om het vak leuker en interessanter te maken, want hier gaan veel docenten de fout in. Ik moet ook wel zeggen dat de hoge baankans meespeelt. Een docent Wiskunde hebben ze bijna overal nodig, dus dat zorgt ervoor dat je meteen een baan hebt. Dit is bij vakken als Aardrijkskunde en Maatschappijleer wel anders. Hierbij is het veel lastiger om een baan te krijgen.
Naast een studie word ik ook maandag voor het eerst geopereerd. Ik moet om 12 uur in Amstelveen zijn voor mijn mastectomie, mijn borstverwijdering dus. Ik word waarschijnlijk rond iets voor enen geopereerd. De operatie duurt ongeveer anderhalf uur, waarin ik onder volledige narcose ben. Tijdens deze operatie maken ze een incisie in mijn borstplooi en een boven het tepelhof, zoals ook op de afbeelding van de Genderclinic hieronder te zien is. De tepel halen ze daarna los van het tepelhof, en deze plaatsen ze terug op de borst.
Hoewel ik er vooral zin in heb, merk ik ook dat ik tegen de revalidatie opkijk. De eerste week kom ik niet veel verder dan de bank en mijn bed. Tv-kijken, Netflixen en slapen zullen mijn activiteiten zijn voor die week. Ik mag mijn armen namelijk niet boven mijn schouders tillen, dus ik kan in het begin bijvoorbeeld ook niet mijn haren in een staartje doen. De eerste paar weken na de mastectomie draag ik een zogenaamde binder, eigenlijk gewoon een heel strak vestje. Deze voorkomt vochtophopingen en zorgt ervoor dat de huid zich weer vast kan hechten aan de onderlaag. Ik zal heel weinig zelf kunnen, en laat hulp vragen nu net een van mijn mindere punten zijn. Toch heb ik er vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen, hoewel het zeker niet makkelijk zal zijn.
Ik zal gaan proberen jullie zowel via social media als via de site geüpdatet te houden over mijn revalidatie, in zoverre dat natuurlijk mogelijk is. Voor nu sluit ik deze blog af, in de hoop dat deze ook weer interessant was om te lezen. Vragen en opmerkingen kunnen zowel in de reacties hieronder geplaatst worden als via de contactpagina. Bedankt voor het lezen!
Weer een mooi geschreven verhaal over wat je mee maakt Kai, over de twijfels en beslissingen die je moet nemen en de keuze die je hebt gemaakt voor je studierichting.
Sterkte met je revalidatie.