Thetis: bedankt

Na een aantal jaar wedstrijdzwemmen, kwam ik terug bij Thetis, mijn waterpolovereniging. Ik had daarvoor al een tijd gewaterpolood, maar had de keuze gemaakt om te gaan wedstrijdzwemmen, omdat dit mij beter lag. De lol in het waterpolo was ik kwijtgeraakt en ik had mijn passie gevonden bij het wedstrijdzwemmen. Ik kon best aardig zwemmen en heb een mooie vier jaar gehad bij de club. De sport vond ik leuk, dat vind ik nog steeds, maar de omgeving van het wedstrijdzwemmen was niets voor mij. Ik had weinig aansluiting bij mijn leeftijdgenootjes en de klik met de trainer was er niet meer. In de zomer van 2018 ben ik overgestapt naar Thetis en ik heb nooit meer teruggekeken.

Ik ging weer waterpolo spelen, omdat ik de gezelligheid miste. Ik kan je een ding vertellen, Thetis is een en al gezelligheid. Daarin heb ik zeker gevonden wat ik wilde. Maar het belangrijkste: ik heb mensen gevonden die altijd voor mij klaar zullen staan.

Ik waterpolode pas weer een paar maanden, ik had alleen de zomertrainingen gehad. Volgens mij was het de week van de eerste wedstrijd. Dinsdagnacht rond half vier kreeg mama een hartstilstand. In de ochtend zette ik in de groepsapp dat mijn moeder een hartinfarct had gehad, maar dat ik er in de avond gewoon zou zijn, hoewel mijn hoofd misschien ergens anders zou zijn. Die avond aten we bij oma en opa, ik ben daarna naar het zwembad gefietst. Ik heb nog lang in de kantine gezeten om te praten met de mensen die ik op dat moment nodig had. Ik kan mij er niet veel meer van herinneren, behalve dat ik pas laat thuis was.

De tijd hierna was hectisch. Maar ik wist dat ik op een ding kon vertrouwen. Mijn team. Elke keer vroegen ze naar mijn moeder, hoe het was. Maar ook vooral naar mij, hoe ging het nu met mij. Doordat ik wist dat er mensen achter mij zouden staan, no matter what, voelde ik mij beter.

Ik was namelijk keihard aan het vechten tegen mijzelf. Depressie, onder andere door het onderdrukken van mijn gevoelens over gender. Ik had een gigantische muur om mij heen staan en niemand kwam daardoor heen. Maar zo nu en dan gaf ik de waterpolodames een kijkje, alsof er een raampje in die muur kwam. Mede door waterpolo, en dan vooral de mensen, ben ik wie ik nu ben. Ik heb vertrouwen in mijzelf, ik weet dat ik iets kan en ik deins er zeker niet voor terug. Ik heb lef om te zijn wie ik ben. En ik heb de kracht om door te zetten, ook als het even tegen zit.

Nadat ik op oudejaarsavond mijn ouders en broertje had verteld dat ik transgender ben, kwamen daarna school en waterpolo. Op school vertelde ik mijn medeleerlingen het op een dinsdag, wat voor mij een trainingsavond is. 28 mei 2019. We hadden tussendoor nog bij opa en oma gegeten met de familie, wat een traditie is geworden na mama’s hartstilstand. Ik besloot, om het mezelf makkelijk te maken, die avond ook maar meteen het team in te lichten. Papa, als trainer van Dames 2, deed een inleiding, zoiets van ‘Kai wil wat vertellen’. En ja, dan moet je je mond open doen om iets te zeggen.

Ik vond het vooral moeilijk, omdat ik graag in het damesteam wilde blijven spelen. Ik voelde mij hier zo thuis! En om mensen dan te vertellen dat je je eigenlijk helemaal geen meisje voelt, voelde heel raar in mijn hoofd. Maar ik voelde mij ook geen jongen, en ik wilde al helemaal niet bij de heren spelen. Dat voelt voor mij soms nog steeds raar. Ik word tenslotte met hij en hem aangesproken, maar ik speel bij een damesteam in een damescompetitie.

Nadat ik alle dames had verteld wat er speelde, kreeg ik alleen maar positieve reacties. De meesten wisten al wel dat ik vrouwen interessanter vond dan mannen, maar dit wist nog niemand. Ik weet dat we die avond pas laat in het water lagen, omdat iedereen nog even aan het napraten was met elkaar. Terwijl enkele dames nog met mijn vader stonden te praten, ben ik in het water gesprongen om te gaan trainen. Ik kan mij er niet veel meer van herinneren, behalve dat ik pas laat thuis was.

Wat ik wel weet is dat ik vanaf dat moment ook mijzelf kon zijn in het zwembad, zonder het idee te hebben dat ik wat ik een geheim bij mij droeg.

Vanaf de tijd na mijn coming-out, heb ik constant de support gehad van mijn team. En daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Niet iedereen heeft mensen die altijd achter je zullen staan. Maar ik heb het geluk dat dit bij mij wel zo is.

Door interesse in mijn transitie te tonen, hebben teamgenootjes mij geholpen met praten over wat mij dwars zit. Soms is het klein, soms is het een groter iets. Het hoofd is meestal vol met dingen. Hier gebruik ik vaak een bal-metafoor. Als mijn ‘problemen’ een bal zijn, dan druk in deze onder water. Voor diegene die dat weleens doen, weten dat het een beetje moeite kost om deze bal onder water te houden. Maar ook, hoe harder en verder de bal onder het wateroppervlak is, hoe hoger hij naar boven gaat komen als je hij onder je hand uit komt.

Ik verdruk mijn gevoelens nog wel eens. Hiermee bedoel ik eigenlijk meestal. Door soms even over mijn gevoelens te praten, kan die bal even dobberen op het water. Dan hoef ik even geen moeite te doen om te uiten dat alles oké is. Daarna druk ik die bal onder water, maar niet zover als eerst. Hierdoor zal hij minder vaak onder mijn hand uit schieten. Dit kan zorgen voor een mental breakdown en dat willen we natuurlijk vermijden.

Waterpolo is voor mij een uitlaatklep voor mijn emoties. Ook vind ik de sport fantastisch. Als keeper vind ik het heerlijk om de bal naar mijn hoofd gesmeten te krijgen, maar al helemaal om hem dan tegen te houden. Het geeft mij iets om constant mijzelf te kunnen verbeteren. Soms kan ik ontzettend boos zijn op mijzelf, als ik een stomme fout maak. Langzaamaan zijn mijn teamgenootjes hieraan gaan wennen. Het een deel van mij, altijd de beste willen zijn. Al mijn fanatisme zit in deze sport.

En dan het team dat ik coach en train. Thetis onder de 11 jaar. Wat ik vind ik het leuk om aan kinderen mijn kennis over te brengen. Het kost een boel tijd en energie, maar wat hebben we een lol in het water. Deze kinderen hebben mij zoveel gegeven. De trainingen geven mij een momentje om ook weer even een kind te zijn, want wat ben ik snel volwassen geworden. Daar ben ik blij mee, maar soms vergeet ik even waar iemand van zeventien eigenlijk normaal mee bezig is: even giechelen om stomme grapjes, zorgen maken om helemaal niets en ontzettende lol hebben in het water.

Om een lang verhaal kort te maken, ben ik mijn team eeuwig dankbaar. Zonder hen was ik zeker niet geweest waar ik nu ben. Ik ben hard aan het werk om een beter persoon te worden, maar dat kost tijd en moeite. Het helpt als je mensen hebt waarvan je weet dat je ze altijd kan bellen of appen, ook als het 3 uur ’s nachts is. Wij zijn een team in het water, maar al helemaal buiten het water. Bedankt.

PS. Mocht je geïnteresseerd geworden zijn in mijn team, volg ons op Facebook! Klik op deze link om naar onze Facebookpagina te gaan. Ook kun je onze wedstrijdverslagen lezen op de site van Thetis Gendt.