Het is alweer een hele tijd geleden sinds mijn laatste blog. In de tussentijd ben ik best wel aan wat blogs begonnen, maar deze heb ik nooit afgemaakt. Zoals mama zei, het is niet alsof er weinig gebeurd is in de tussentijd. Integendeel zelfs. Zo staan er nog beginselen van blogs over de verkiezingen, politiek, …
Als genderdysforie een persoon zou zijn, dan zou hij in ieder geval de kwaliteit hebben om ongevraagd op bezoek te komen en je hele dag te verpesten. Het is een ongevraagde gast die dan ook nog eens een gigantische klootzak is. En hij belt niet aan. Hij komt zo binnenwandelen en heeft de sleutel van je huis. Sommige dagen komt hij vaker langs dan andere dagen en soms is hij een ergere klootzak dan je gewend bent. Ik wil nu even tegen genderdysforie zeggen: F*ck off.
Een blog over Kais naamsverandering geschreven door zijn moeder. Ze schrijft over haar gevoelens over Kais voornaamswijziging.
17 jaar en een beetje. Zo lang hebben mensen mij bij mijn geboortenaam genoemd. Mijn ouders hebben mij bij de geboorte een naam meegegeven. Eentje die zij mooi vonden en bij mij vonden passen. Deze naam heb ik zeventien jaar gehad. Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk, een nieuwe naam en dus een naamsverandering.
Ik lig in bed. Ik lig eindelijk lekker, maar ik krijg het bloedheet. Ugh, opvliegers. Ik gooi de dekens van me af in de hoop dat dit een beetje verkoeling geeft. Na een minuut krijg ik het weer koud, dus ik ga weer onder de dekens liggen. Dit tafereel gaat zo een tijd door. Ik hoor het nieuws op de radio een flink aantal keer. Ik kan het ondertussen woord voor woord meepraten. Leuk joh, hormoonblokkers.