Janneke is de moeder van bedenker en oprichter van deze site Kai Middelkoop. Als ouder van een transgender kind schrijft zij blogs over haar kind als transgender persoon.
Soms voelt het zo raar. Het is bijna niet uit te leggen. Ik ben je niet kwijt, je bent je eigen mooie jijzelf en ik sta voor de volle 100% achter je, maar toch komt er soms een herinnering voorbij en dat lijkt wel gebeurd in een heel ander leven.
And the memories bring back, memories bring back you
Maroon 5 – Memories
Zoals laatst toen we door de fotoalbums bladerden vanwege het uitzoeken van leuke foto’s voor het 50 jarige huwelijk van opa en oma. Is het dan gek dat ineens de tranen over mijn wangen lopen als ik jou in de armen zie liggen bij opa, oma of je ooms? Ik voel me ook meteen schuldig. Ik hoor toch niet te huilen, want ik ben hartstikke gelukkig met jou. Ik ben zo trots op jou. Op hoe je je staande weet te houden in deze wereld, hoe je anderen probeert te helpen door je diepste gevoelens te delen op een eigen website, hoe je het doet op school in je examenjaar en ook daar je probeert je in te zetten voor de GSA en de leerlingenraad. Ik weet zeker dat ik zelfs nog een heleboel vergeet te vermelden. Dus waarom dan ineens toch die waterlanders? Misschien zijn het wel tranen van trots, omdat ik nu zie dat dat kleine poppetje zo’n mooie en sterke persoonlijkheid is geworden.
And the memories bring back, memories bring back you
Maroon 5 – Memories
Ik kom iemand tegen die ik al geruime tijd niet heb gesproken. Je geboortenaam wordt genoemd door die persoon, want degene kent jou alleen zo. Wat doe ik dan? In dit geval heb ik gezegd dat je nu Kai heet. Geen verdere uitleg erbij. Ik blijf dit heel lastig vinden. Ik probeer het meestal te vermijden door het over onze oudste te hebben, dus geen naam en ook geen ‘pronouns’ te gebruiken. Is het omdat de wereld nog niet zo bekend is met non-binair zijn? We nog teveel in hokjes denken van alleen man en vrouw? Waarom toch die moeilijke afweging van woorden bij spontane gesprekken bij mensen die niet op de hoogte zijn? Zo mooi dat jij zo stellig bent: ik ben Kai en ik wil graag aangesproken worden met hij/hem. Nu ik nog!
And the memories bring back, memories bring back you
Maroon 5 – Memories
Samen kijken we terug naar ‘Hij is een zij’. Ik heb de afleveringen al eerder gezien. Ik zie de littekens van Jules en Nanoah. Is het erg dat ik alweer flink moet slikken? Wat moeten zij allemaal over hebben om zich uiteindelijk zichzelf te voelen? Ik zie je gewoon als Kai. Met het lichaam van nu. Ik weet dat je niet tevreden bent. Een mastectomie zal volgen als je 18 jaar bent. Ik denk aan die littekens, littekens waar je je hele verdere leven mee rond zult lopen. Ik hoop zo dat alles mooi zal helen en dat je dan trots je eigen lijf kunt laten zien, het lichaam dat bij je past.
And the memories bring back, memories bring back you
Maroon 5 – Memories
Ook een lastig moment vind ik als mensen vragen of we kinderen hebben. Helemaal geen gekke vraag natuurlijk, maar ik weet al welke vraag erna gaat komen: namelijk welk geslacht de kinderen hebben. Dit is zo’n standaardvraag, ik stelde die ook gerust aan anderen, maar ik besef nu dat dit er eigenlijk helemaal niet toe doet. We hebben samen twee kinderen. Punt. Waarom voel ik dan toch dat ik me moet ‘verantwoorden’? Dat je met hij/hem aangesproken wilt worden betekent niet automatisch dat je onze zoon bent (want zo wil je niet genoemd worden). Je bent gewoon 1 van onze 2 kinderen, genaamd Kai!
And the memories bring back, memories bring back you
Maroon 5 – Memories
Het is zomervakantie 2019, dus al even geleden. Je weet het nog goed te herinneren en vindt, terecht, dat deze situatie ook in dit rijtje thuishoort. We zijn op weg naar ons gehuurde huisje in België. Vlak voor de grens gaan papa, jij en ik bij een groot tankstation naar het toilet. Normaalgesproken gaan jij en ik de ene kant op en papa de andere kant op. Want ja, er is nu eenmaal een scheiding tussen de heren- en damestoiletten. Wat was het confronterend dat jij nu met papa meeliep naar het toilet. Het is zo lang ‘ons momentje’ geweest.
Alle herinneringen die we samen hebben gemaakt en die nog gaan komen gaan zijn herinneringen met een lach en met een traan. We hebben al een heel pad bewandeld en ik hoop dat er nog heel veel mooie, gelukkige en gezonde jaren zullen volgen, jaren waarin je letterlijk en figuurlijk steeds beter in je vel zal zitten.
Liefs,
Mama
Wat een prachtig verhaal Janneke, wat een liefse spreekt daar uit van een trotse moeder van twee geweldige kinderen!
Pffffff zoooo herkenbaar, ik schiet meteen vol….
Mooi geschreven en beschreven Janneke. Respect hoe trots jullie zijn op twee toppers van kinderen en ook voor hoe jullie met alles omgaan 😘
Veel respect voor het mooie open verhaal.
Woh wat herkenbaar! Tranen die er soms zomaar ineens zijn. Tranen waar geen verdriet bij hoort, maar die wel emoties oproepen. Trots overheerst en tegelijkertijd is het soms slikken omdat ik mijn kind een leven met minder hobbels had gegund. Maar als ik dan denk dat ik, na jaren, mijn blije kind weer terug heb, dan komen er ook tranen. Van blijdschap omdat ze eindelijk is geworden wie ze altijd al was.
Tjonge, wat een herkenning en erkenning voor wat er door ons als ouders heengaat. Niet alleen Kai baant het pad voor onze dochter (op het Citadel), maar jij als moeder ook voor ons als ouders. Door het schrijven van deze blogs help je ons te begrijpen wat er komen gaat en wat we voelen. Dank