Hormoonblokkers

Ik lig in bed. Ik lig eindelijk lekker, maar ik krijg het bloedheet. Ugh, opvliegers. Ik gooi de dekens van me af in de hoop dat dit een beetje verkoeling geeft. Na een minuut krijg ik het weer koud, dus ik ga weer onder de dekens liggen. Dit tafereel gaat zo een tijd door. Ik hoor het nieuws op de radio een flink aantal keer. Ik kan het ondertussen woord voor woord meepraten. Leuk joh, hormoonblokkers.

We hebben een afspraak in Antwerpen met dokter Klink op vrijdag 12 juni. Na veel informatie gekregen te hebben, geeft hij ons het recept voor hormoonblokkers mee. Ik ben superblij om dit mee te krijgen, dit is namelijk het begin van mijn medische transitie. De hormoonblokkers, of puberteitsremmers, geven mij een soort pauze in mijn puberteit. Pamorelin, de merknaam van de puberteitsremmers, zorgt ervoor dat het oestrogeengehalte in mijn bloed afneemt. Het remt de vrouwelijke veranderingen in de puberteit, maar als ik ermee stop, dan gaat mijn lichaam weer gewoon verder met de puberteit.

Nadat mama op maandag het recept naar de apotheek had gebracht, kan er op 18 juni bij de huisarts geprikt worden. Ik moet om half tien op school zijn, want ik ga een resultaatverbeteringstoets (RV) voor wiskunde A maken. Ik ben niet tevreden met mijn 7.9, het is geen ‘echte’ acht. Plus, als ik een 9.1 of hoger zou halen, dan zou ik afgerond een negen kunnen staan. Wiskunde A heb ik versneld afgerond, zodat er in mijn eindexamenjaar geen problemen kunnen komen met mijn extra vak, wiskunde B.

De afspraak staat dus al vroeg, om 8.10. Na nauwelijks geslapen en gegeten te hebben stap ik op de fiets naar de huisarts, een paar honderd meter verderop. Ik was niet overdreven nerveus voor de prik, hoewel ik had gehoord van de mensen bij de Mutsaersstichting dat het een pijnlijke prik kon zijn. Ik ben niet bang voor prikken of naalden, maar het stelde mij ook niet echt gerust. De prik moest in de spier en de huisartsassistente zei dat ze de prik normaal in de bil zette. Ik besloot hem toch in mijn bovenbeen te doen, want ik moest daarna nog drie uur op een stoel zitten om de RV te maken.

Ze zet de prik dus in mijn bovenbeen. Ik denk nog “Oh, dit valt wel mee”. Dan drukt ze de naald door mijn bovenbeen en dat is iets minder prettig. Dat was dus de pijn waar de mensen bij de Mutaersstichting en dokter Klink het over hadden. Ze drukt de vloeistof in mijn been, terwijl ik vertel over mijn toets, met een krampachtige grijns op mijn gezicht. Ik zie nog dat de assistente zich omdraait om een doekje te pakken en dan wordt alles donker.

Twee keer in mijn leven ben ik flauwgevallen, inclusief deze keer. Ik voelde het niet aankomen, maar toch werd alles zwart. Na misselijk en draaierig bij te zijn gekomen, fiets ik daarna rustig naar huis. Ik voel me prima en fiets daarna ook naar school, om hier mijn toets te maken. Het gaat niet zo goed als ik wilde, maar ik haal nog steeds een 8.5. Dit zorgt ervoor dat ik wiskunde A met een welverdiende 8.2 kan afsluiten. Een tijdje, een week ongeveer na het zetten van de prik, merk ik bijna niets van de hormoonblokkers. Op wat pijn in mijn bovenbeenspier na.

Ik slik mijn anticonceptiepil (Cerazette) door, in de hoop dat deze de bloeding, die door de hormoonblokkers komt, tegen kan houden. Doordat mijn hormoongehalte in mijn bloed afneemt, is dit voor mijn lichaam een signaal om te menstrueren. Ik had met dokter Klink besloten om de pil te blijven slikken, in de hoop dat deze sterk genoeg was om niet te gaan menstrueren

Maar, helaas. Dat was flink k*t. Ik kan er niks aan doen en mijn lichaam voelt vreselijk. Het is mijn eerste ‘menstruatie’ sinds vorig jaar september. Ik ben erg blij dat het maar twee à drie dagen was, met minimale bloeding. Ik hoop hier nog een volgend blog over te kunnen schrijven, maar ik ga hier nu nog even niet verder op in.

We zijn nu een stuk of drie weken verder. Ik merk dat de hormoonblokkers werken. Ik heb gigantische opvliegers, wat voor mijn familie en vrienden erg grappig kan zijn. Ook merk ik dat ik emoties heftiger voel. Ik kan heel blij zijn, om mij hierna heel vervelend en depressief te voelen. Ik merk dat ik hier nu meer grip over heb dan in de eerste paar weken. Daarnaast zweet ik meer en is mijn lichaamsgeur anders. Dat valt niet alleen mij op, maar ook mijn naasten.

Hoewel de bijwerkingen zo nu en dan vervelend kunnen zijn, ben ik erg blij dat ik met de puberteitsremmers. Het is fijn om te weten dat mijn lichaam nu minder vrouwelijk is. Het zorgt ervoor dat ik minder last heb van genderdysforie. Genderdysforie is een diepe onvrede met je eigen lichaam. Het gevoel is zeer lastig uit te leggen aan mensen die het niet kennen, maar het is echt een zeer vervelend gevoel. Zoals ze in het gelinkte filmpje zeggen, kan het voelen alsof je je schoenen verkeerd om aan hebt. Soms merk je er niets van, maar als je bijvoorbeeld gaat lopen, kun je nooit optimaal lopen. Het kan je dus gigantisch in de weg zitten. Ik vind het dus erg fijn dat ik hier minder last van lijk te hebben.

Ook is dit de eerste stap in mijn medische transitie. Hopelijk kan ik eind september of begin oktober beginnen met het prikken van cross-sex hormonen. Dit zal in mijn geval testosteron zijn. Er zal dan elke twee weken een dosis testosteron worden ingespoten. Hierdoor start er een mannelijke puberteit. Ik hoop dat ik door middel van de cross-sex hormonen lekkerder in mijn vel kom te zitten. Ik kijk hier dan ook erg naar uit. Daarom is het ook fijn dat ik alvast de eerste stap hiernaartoe heb genomen.