Hé genderdysforie, f*ck off!

Als genderdysforie een persoon zou zijn, dan zou hij in ieder geval de kwaliteit hebben om ongevraagd op bezoek te komen en je hele dag te verpesten. Het is een ongevraagde gast die dan ook nog eens een gigantische klootzak is. En hij belt niet aan. Hij komt zo binnenwandelen en heeft de sleutel van je huis. Sommige dagen komt hij vaker langs dan andere dagen en soms is hij een ergere klootzak dan je gewend bent. Ik wil nu even tegen genderdysforie zeggen: F*ck off.

Genderdysforie wordt omschreven als ‘het gevoel van onbehagen dat voortkomt uit het conflict tussen de ervaren genderidentiteit en het lichamelijk geslacht‘. Het wordt getriggerd door alles wat je aan je geboortegeslacht herinnert.

Er zijn verschillende soorten genderdysforie. Het is onder te verdelen in fysieke, sociale en mentale/emotionele dysforie. De eerste vorm, fysieke genderdysforie, is gefocust op de dysforie rondom het lichaam. Denk hierbij bijvoorbeeld aan borsten, stem of genitaliën. Ten tweede is er sociale genderdysforie. Dit is de dysforie die een trans persoon ervaart in sociale situaties, omdat die misgenderd kan worden. Dit kan worden versterkt als mensen niet de moeite nemen om hun met de goede naam en/of pronouns (voornaamwoorden) aan te spreken. Als laatste is er mentale genderdysforie, ook wel emotionele dysforie genoemd. Dit is de dysforie die plaatsvindt in het hoofd van de transgender persoon. Dit heeft meestal te maken met gedachtes of transitie of het zijn van transgender. Ik vind dit de meest vervelende vorm van dysforie, omdat het het moeilijkste te verhelpen is. 

Wanneer ik opsta en mijzelf aankleed heb ik last van dysforie. Ik kijk op Buienradar, of een andere weerapp, en bepaal wat handig is om te dragen. Als ik een T-shirt wil dragen, moet ik kijken of het T-shirt niet de bandjes van mijn hemdje laat zien of dat hij niet doorschijnt. Ook kijk ik of mijn heupen niet te breed lijken in deze broek. Om dan nog niet te spreken over het feit dat ik mezelf naakt of niet geheel bedekt in de spiegel zie.

Of als ik iemand moet bellen die mij niet kent. Dat vind ik echt een drama. Van alles schiet door mijn hoofd, zoals: “Zullen ze denken dat ik een meisje ben?”, “Is mijn stem niet te hoog?” of “Zullen zij mij aanspreken met hij en hem?”. Als je met iemand spreekt via de telefoon, dan zien ze mij niet. Mensen gaan er gewoonlijk vanuit dat ik een jongen ben als ze mij zien, maar als dat wegvalt, dan wordt de kans dat mensen mij identificeren als een meisje groter. Het is voor mij dan ook een gigantische trigger voor mijn mentale genderdysforie. Ik stuur iemand dan ook liever een mailtje of een appje, als het even kan. Daar kan ik mijn naam en pronouns in het bericht zetten en horen mensen mijn stem niet. Dat is voor mij een heel stuk makkelijker. 

En als ik naar de wc moet in het openbaar. Ik voel mij zeker niet prettig op de damestoiletten, maar zijn de herentoiletten wel veilig? Er zit een angst om in elkaar geslagen te worden of na te worden geroepen. Wat als ze doorhebben dat ik geen cisgender man ben? Meestal ga ik dus niet naar het toilet, tenzij er een gender neutrale wc is.

Überhaupt is de wc niet echt een pretje. Ik word er op dat moment aan herinnerd dat mijn lichaam niet is zoals ik het zou willen. De douche is nog zo’n plek die mij hieraan herinnert. Normaal spendeer ik dan ook niet langer dan een paar minuten onder de douche. Ik sta namelijk naakt, trigger 1, onder de douche. Ik was mijn naakte lichaam, trigger 2, met sop. En daarna droog ik mij af, ook niet echt een pretje.

Ik hoor wel eens van mensen “Maar je hebt toch helemaal niet zo’n grote borsten?”, als we het hebben over mastectomie, ook wel borstverwijdering genoemd. Mensen hebben in principe gelijk, ik heb geen grote borsten voor een vrouw. Met de nadruk op voor een vrouw. Maar ik ben geen vrouw, dus die borsten horen daar niet thuis. Je zou het kunnen vergelijken met een papiersnee. Ze zijn klein, maar doen pijn en zijn super irritant. Soms kan je niet normaal je vinger buigen, terwijl het sneetje heel klein en ondiep kan zijn. Dat is ook zo bij mijn borst; het mag dan kleiner zijn dan die van de gemiddelde vrouw, maar dat betekent niet dat ik er minder last van heb.

Lengte is ook zo’n stom ding. Het gaat eigenlijk hand in hand met schoenmaat. Het is frustrerend om iets graag te willen hebben, maar dat het niet past. Dit is voor mij een trigger voor genderdysforie en dat is vervelend. Ik vind het namelijk leuk om te shoppen en om nieuwe kleding te kopen, maar dat is niet altijd even prettig.

Op sommige dagen kan ik al deze dingen van mij af gooien en heb ik nergens last van. Op andere dagen is het zo slecht dat ik nauwelijks kan bewegen zonder mij gigantisch bewust te zijn van elke beweging die ik maak. En er zijn dagen waar het er een beetje tussen zweeft. 

Het is een gevoel dat ik niet kan beschrijven en dat irriteert mij. Ik wil mensen duidelijker maken hoe het is om transgender te zijn, maar ik krijg het niet voor elkaar om genderdysforie te beschrijven. Dat irriteert mij en maakt mij bijna boos op mijzelf. Maar ik weet ook dat weinig andere mensen dit kunnen en dat maakt het ergens weer beter. 

Ik hoop met deze blog mensen een inzicht in mijn leven te geven. Soms lijkt mijn leven misschien makkelijker dan het soms is, maar deze lijst met dingen sleep ik altijd met mij mee. Hierdoor ben ik eigenlijk altijd moe, sommige dagen sneller of erger dan andere dagen. Dat maakt mijn leven zeker niet altijd makkelijk, maar ik weet dat het ooit makkelijker gaat worden.

Door middel van transitie merk ik dat ik steeds minder last heb van genderdysforie. Ik merk dat vooral de sociale dysforie is afgenomen, omdat ik steeds meer als man wordt gezien. Het feit dat ik niet als vrouw wordt gezien, stelt mij gerust. Hierdoor voel ik minder stress en vraag ik mij minder af hoe mensen mij zien. Ik weet dat door middel van mijn medische transitie uiteindelijk ook mijn fysieke genderdysforie zal afnemen. Dit maakt het verlangen naar een mastectomie (borstverwijdering) of hormonen groot. Maar als ik een ding geleerd heb, tot nu toe, is dat geduld het allerbelangrijkste is in dit hele proces.

Dingen gaan niet zo snel als ik graag had gewild. Ik was het liefst gisteren al begonnen met testosteron en had het liefst de dag daarvoor op de operatietafel gelegen voor mijn mastectomie. Het is moeilijk om te weten dat andere mensen, artsen, controle hebben over wat er met mijn lichaam gebeurt. Het is frustrerend en het kan mij boos maken. Het helpt dan om een uitlaatklep te hebben, zoals een gesprek of een waterpolotraining waar ik even helemaal los kan gaan. Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik deze dingen kan doen. 

Uiteindelijk zal de tijd het leren. Ik weet dat ik op een punt ga komen waar ik mij beter voel in mijn eigen lichaam. Maar daar gaat tijd overheen en daarvoor is geduld nodig. Hoewel het niet altijd makkelijk is, ben ik blij met waar ik nu ben ik mijn leven.