2020: Een terugblik en een vooruitblik

Het zal een jaar worden dat ik niet snel zal vergeten: 2020. De maximumsnelheid op snelwegen ging overdag van 6 tot 19 uur naar 100 kilometer per uur. Er waren gigantische bosbranden in Australië. Er was/is een globale pandemie waardoor de hele wereld op z’n kop staat. En DWDD stopt na 15 jaar lang op TV te zijn geweest. Je mag zelf bepalen in welke volgorde dit bepalend is geweest voor dit jaar ;). Als ik naar mezelf kijk, heb ik dit jaar een aantal grote stappen gezet in mijn transitie, zowel sociaal als medisch. Ik ben begonnen aan mijn examenjaar en ik heb mij ingeschreven voor een opleiding. In dit stuk wil ik terugkijken op een gek en chaotisch jaar wat wij 2020 noemen, maar ook vooruitkijken naar het volgende jaar. Wat zijn mijn plannen? Wat staat mij te wachten in 2021?

Ik vind het een raar jaar. Als ik terugkijk naar het begin van 2020, lijkt het zowel heel ver weg als super dichtbij. Het had evengoed tien jaar geleden als gisteren kunnen zijn. En we konden, en kunnen, er niet omheen, maar het komt waarschijnlijk door: Het coronavirus, COVID-19 of het Chinavirus, zoals Donald Trump het noemt. Deze globale pandemie is hetgeen waar ik aan zal denken als iemand mij later zal vragen naar dit jaar. Het heeft grote gevolgen op ons leven: Zo heb ik een deel van deze blog geschreven vanuit thuisisolatie wegens een positieve coronatest. Geloof mij maar: Ik kan het je niet aanraden. Op dit moment is het hele land in een strenge lockdown, zoals ze dat noemen. Iedereen zit thuis, dus ik geloof dat het bij anderen vast niet interessanter of spectaculairder is. Blijkbaar is de impact nog niet groot genoeg geweest, want WordPress plaatst nog steeds rode golflijntjes onder coronavirus, COVID-19, coronatest en lockdown. Maar, laat de rode kringeltjes maar, ik heb niet echt behoefte aan meer impact.

Ik schreef deze laatste zin een tijdje geleden, net zoals de rest van deze blog. Vandaag las ik het door, en wist ik dat er hier een belangrijk deel ontbrak. Dit jaar is namelijk nog meer een jaar geworden dat ik nooit meer zal vergeten: Mijn opa is gisteren aan de gevolgen van het coronavirus overleden. Hij heeft keihard gevochten, maar helaas was het niet genoeg. We hebben allemaal vrede met zijn dood, een gevoel van ‘Het is goed zo’. Zo blijkt dat dit virus doet wat die wil, je hebt er weinig controle over. Je kan alle regels naleven, en nog steeds ziek worden. Corona was in mijn geval een griepje, maar dat is het zeker niet voor iedereen zo. Zo blijkt maar weer. Het geeft een gevoel van onrecht, wat ik gelukkig al vrij snel heb kunnen loslaten.

Hoewel corona a pain in the ass is, zacht uitgedrukt, hebben we er met z’n allen veel van geleerd. We wassen onze handen, houden geen kringverjaardagen meer en zijn gestopt met elkaar drie kussen te geven wanneer we iemand groeten. In zoverre zie ik het probleem nog niet. Ik zag ergens de kop “Hoe raar het ook klinkt, deze crisis brengt ook positieve dingen met zich mee“. In mijn ogen nogal onhandig gekozen, want het eerste wat ik dacht was: ‘ja, een positieve testuitslag’. Daarom pas ik hier even op met mijn verwoordingen, om dit soort gedachtes tegen te gaan. Even serieus en zonder dollen: COVID-19 heeft mij best wel wat geleerd wat ik anders niet had geweten. Ik weet nu dat ik sterker ben dan dat ik dacht dat ik was. Ik kan heel veel ballen hooghouden en het kan nog steeds goed met mij gaan. Ook heb ik mezelf kunnen motiveren om fit te worden en te sporten, thuis. Dit leert mij dat wanneer ik iets wil, ik het ook kan. Ook heb ik minder last van genderdysforie, doordat sociale contacten gelimiteerd zijn. Als ik mensen dan toch zie, is dit op een grotere afstand, waardoor ik minder ongemak met mijn sekse ervaar.

Natuurlijk is dit jaar niet altijd makkelijk geweest. Ik ben mezelf zeker een aantal keer flink tegen gekomen. Ik heb een aantal keer mijn psycholoog of therapeut moeten appen of bellen met ‘Help!’. Wel weet ik dat ik dit eerder niet had gedaan. Hierin kan ik trots op mezelf zijn en dat ben ik ook. Hulp vragen is niet makkelijk of leuk, maar het is wel belangrijk. Ik denk dat dit wel centraal heeft gestaan dit jaar. Corona heeft ervoor gezorgd dat mensen dichterbij elkaar komen. Daarvoor zal ik nooit zo vaak hebben geappt met de vraag ‘He, hoe gaat het met je?’. Ik denk dat dit voor veel mensen geldt. Ik denk ook dat het lang geleden is dat mensen zo van kleine dingen konden genieten. Videobellen, een spelletjesavond of simpelweg even op de koffie. We genieten hier veel meer van en dat zouden we moeten blijven doen. Ook zonder corona.

Ik merk aan mezelf dat ik dit jaar heb geleerd dingen los te laten. Let it be, zoals de Beatles zingen. Ik kon mij eerst druk maken over kleine dingen, en dat doe ik nog steeds. Piekeren is iets wat bij mij past. Mijn therapeut noemt mij wel eens een filosoof, omdat ik zoveel nadenk. Het is iets wat mij typeert, hoewel het al veel minder is dan voorgaande jaren. Wel kan ik nu sneller denken ‘Ik heb hier geen invloed of controle over, dus ik laat het los.’ Dit heeft mij veel rust gegeven en een heleboel energie bespaard. Ik hoop heel erg dat ik dit mee kan nemen, omdat ik merk dat het mij erg heeft geholpen dit jaar.

Daarnaast heb ik dit jaar de overstap gemaakt van mijn psycholoog naar PMT, pyscho-motorische therapie. Ik was twee jaar lang onder behandeling bij Nicky en ze heeft mij fantastisch geholpen. Dat ben ik haar eeuwig dankbaar. Soms spreek ik haar nog even via Whatsapp of plaatst ze een reactie onder mijn blog. Ik blijf het een speciaal iets vinden, hoe ze mij maar hoeft te zien en weet hoe het gaat met mij. Ik zag haar laatst toen ik van de PMT afkwam en het eerste wat ze zei, zonder dat ik mijn mond open hoefde te doen was “He, zware sessie gehad?” Ze had gelijk. Zoals gewoonlijk ;).

Nu ben ik een tijd onder behandeling bij Charlotte. Ze zei dat het voor haar een uitdaging was om voor mij therapie leuk te maken. Ik moet zeggen, ik ga er niet meer met zo’n grote tegenzin heen als eerder, maar het enthousiaste is er nog niet. Misschien komt dat nog, hoewel ik dat niet per se wil toegeven. Ik vind het tegenwoordig wat minder spannend, behalve als ik van tevoren weet wat we gaan doen. Soms zit er ergens heel erg mee, en wil ik er over praten, maar toch ook weer niet. Misschien herken je het gevoel. Het grappige is dat Charlotte ook mijn manieren door begint te krijgen en dat ik niet altijd meer kan verbergen wat ik wil verbergen. Dat maakt een goede therapeut een goede therapeut.

Bij PMT draait het om voelen wat er in je lichaam gebeurt, en dat vind ik nog steeds spannend. Ik was gewend dat voelen gelijk stond aan genderdysforie, iets wat ik nog meer haat dan Donald Trump. En dat zegt wat. Toch heb ik geleerd dat niet alles wat ik voel vervelend is, hoewel hier bij mij soms wel de nadruk op ligt. Ik voel nu veel meer hoe het gaat, dan dat ik nadenk over hoe het gaat. Ik luister daarbij ook meer naar hoe ik voel. Soms voel ik me goed, maar denk ik dat ik mij slecht voel. Het is raar, maar ik luister steeds meer naar mijn gevoel. Ik krijg hier steeds meer vertrouwen in. Ook geef ik nu veel beter, en sneller, mijn grenzen aan, wat voor mij ook steeds makkelijker wordt. Ik zorg veel beter voor mijzelf, waar ik eerder superstreng was.

Ik eindig dit jaar met een andere naam dan waarmee ik het begonnen ben. Het is raar om hierover na te denken, omdat ik mij bijna niet meer kan voorstellen dat ik ooit niet Kai heette. Ik was eigenlijk altijd al Kai, maar alleen heette ik nog niet zo. Het voelt zo vertrouwd en goed, het kost mij erg veel moeite om mij te herinneren hoe dit een tijd geleden niet zo was. Hoe moeilijk ik het ooit vond om mijn naam te veranderen, zo blij ben ik hier nu mee. Hierin was het voor mij belangrijk om mijn eigen tempo aan te houden, niet dat van iemand anders. Ik heb alles rustig aan gedaan, pas een beslissing gemaakt toen ik mij goed voelde over deze beslissing. Ook dit neem ik mee naar volgende momenten, waar ik dit misschien nodig ga hebben.

Mijn nieuwe naam heeft mij vrijheid gegeven. Het klinkt misschien heel raar, maar jezelf voorstellen met een naam die correspondeert met hoe je je voelt, geeft een bepaalde vrijheid. Mensen zien mij nu veel eerder als man dan met mijn geboortenaam. Hoewel het label man niet helemaal past, past het veel beter dan vrouw. Aan deze vrijheid hebben ook hormonen een grote rol gespeeld. Ik ben 5 oktober begonnen met mannelijke hormonen, testosteron. Dit staat op dit moment even stil, wegens mijn positieve coronatest. Het feit dat ik mannelijker klink, zorgt er bijvoorbeeld voor dat ik makkelijker een telefoon opneem. Dit deed ik eerst niet, uit angst om als vrouw gezien te worden. Dit soort kleine dingen kunnen doen, die voor andere mensen heel normaal zijn, geeft een bevrijdend gevoel.

Dit jaar was een grote rollercoaster, dat is duidelijk. Volgend jaar zal vast niet heel veel anders zijn, alleen hoop ik corona iets minder in de hoofdrol te zien. In 2021 hoop ik geopereerd te worden aan mijn borstkas, wat voor mij weer een gigantische stap is in mijn transitie. Het is een stap die mij nog meer vrijheid kan gaan geven. Mijn t-shirt uittrekken in de zomer, een tanktop dragen zonder dat mijn hemd te zien is en zwemmen in een zwembroek. Het zijn allemaal dingen die ik heel graag wil, maar dit moment niet kan. Ik hoop heel erg dat een mastectomie, een borstverwijderende operatie, hierin het verschil kan gaan maken.

Wanneer, hoe en waar zijn nog niet duidelijk. Het is even afwachten of mijn operatie misschien voor mijn achttiende verjaardag kan, zodat het beter uitkomt met de start van mijn studie. Ik heb mij namelijk laatst ingeschreven voor de politieopleiding mbo-4. Ik ga nu een lange selectieprocedure in, in de hoop dat ik in augustus kan starten met de opleiding. Dit zou voor mij betekenen dat ik iets kan gaan doen, waar ik stiekem altijd al van gedroomd heb. Mensen helpen wanneer niemand anders dat kan, dat is mijn passie en droom. Politiewerk is voor velen een jongensdroom. Zo ook voor mij, hoewel ik toen geen klein jongetje was. Nu nog steeds niet. Ik ben wel klein, maar geen jongen. Politiewerk is voor mij gewoon een droom, geen jongensdroom. Ik hoop een droom die uitkomt. Ik heb zin in het selectieproces, hoewel het ook superspannend is. Het is alleen niet de spanning die ik gewend ben, een spanning voor iets heel engs. Ik vind het spannend omdat ik er zin in heb, omdat ik iets ga doen wat niet veel mensen zullen doen.

Het is iets waarvoor ik zelf heb gekozen. Mijn eigen keuze, waarin meningen van anderen geen rol spelen. Ik ga gewoon met mijn vwo-diploma, wanneer ik die in juni haal, gewoon een mbo-4 opleiding doen. Zo stroom ik uit als agent zijnde. Is er een HBO-opleiding? Ja. Ga ik die doen? Nee. Met deze opleiding zou ik politiekundige worden. Dit is iemand met een grote verantwoordelijkheid en leidinggevende functie. Ik kan leiding geven, dat weet ik. Toch zegt mijn gevoel dat ik hier geen full-time baan van kan maken. Ik wil iets doen. Met mijn handen werken in plaats van mijn hoofd. Ik luister naar mijn gevoel, die zegt: “Mbo-4 past beter bij mij. Het geeft mij de baan die ik wil.” Dus daar luister ik naar. Is dit de weg die veel mensen zullen bewandelen? Nee. Is het een weg waarvan ik enthousiast en blij word? Ja. En dat is voor mij belangrijker.

Wat ik hoop voor 2021 is dat we weer enigszins naar normaal kunnen. Waterpolotraining geven aan de kinderen, zelf trainen en weer naar school. Misschien een keer een spelletjesavond of uiteten. Het ontbreken van sommige van deze dingen maakt dat ik minder dingen heb om energie uit te halen, waardoor de batterij of accu sneller leeg is. We gaan merken in hoeverre we het coronavirus volgend jaar onder controle kunnen houden. Ik hoop vooral dat de aantallen niet explosief toenemen en dat de zorg niet oververhit raakt. Deze mensen werken al zo ontzettend hard en verdienen deze extra drukte niet.

2020 is een jaar dat ik absoluut niet snel zal vergeten. Er zijn zoveel dingen gebeurd die een grote impact zullen hebben op mij, voor de rest van mijn leven. Dit jaar heb ik goede verhalen gespaard om te vertellen aan mijn kleinkinderen, mochten deze er ooit komen. Ik wens iedereen bij deze een beter 2021 toe. Blijf gezond, doe voorzichtig en wees lief voor elkaar.

Liefs, Kai